حالم گرفته از این شهر

که ادمهایش همچون هوایش ناپایدارند

گاه انقدر پاک که باورت نمیشود

گاه چنان الوده که نفست می گیرد

دوری از این دیده ، اما باز یادت میکنم. حرمت این آشنایی فرش راهت میکنم. در فراقت ، غم حصار خنده هایم را شکست. باز هم از انتهای دل صدایت میکنم . . .

قسمت این بود که من با تو معاصر باشم... تا در این قصه ی پر حادثه حاضر باشم... تو پری باشی و تا آنسوی دریا بروی... من به سودای تو یک مرغ مهاجر باشم........